Hoe wil jij je voelen in een relatie?

Als je zou mogen kiezen hoe jij je relatie met een liefdespartner voor je ziet, hoe zou je deze dan invullen? Een vrij grote vraag die heel veel uiteenlopende antwoorden krijgt. Een van de meest voorkomende dingen die je hoort zijn veiligheid en vertrouwen. Maar ook; hoe ziet de ander eruit en zijn er gezamenlijke interesses? Factoren die er allemaal mee te maken hebben of jij iemand kan gaan zien als potentiële liefdespartner. Vaak denken we in eerste instantie na over wat we van de ander nodig hebben en creëren we een beeld in ons hoofd van een ideale liefdespartner.

Maar denk je alleen na over wat je van de ander verwacht in een relatie en niet over hoe jij jezelf wil voelen en wat jij jezelf gunt? Dan houd je misschien het idee dat je je hart uitleent aan iemand die dichtbij jouw ideaalbeeld komt maar jou in de praktijk heel anders laat voelen. Misschien herken je de relatie waarin alles lijkt te kloppen, maar waarin je je eigenlijk net niet helemaal happy voelt. Of de relatie waarin je heel veel geeft maar weinig terugkrijgt. De relatie waarin je je steeds verder verwijderd voelt van je echte zelf en de dingen waar jij gelukkig van wordt. Vaak blijven we hierin hangen, soms uit angst of uit gemak, terwijl je je eigenlijk niet helemaal voelt zoals je je zou willen voelen. Je leent je hart uit aan de ander maar krijgt het uiteindelijk weer terug met een deuk, een krasje of een scheur, omdat je eigenlijk niet goed genoeg hebt nagedacht over hoe jij je voelt in een relatie en te veel bezig bent met een ideaalbeeld of de gevoelens van de ander. 

Hoe wil jij jezelf voelen in een relatie? Wat vind je belangrijk en wat is er vanuit jou zelf nodig? Ook een hele grote vraag met hele uiteenlopende antwoorden, maar zo belangrijk en nodig om over na te denken. Uiteindelijk wil je je hart niet uitlenen aan een ander maar het openzetten voor diegene die naast jou staat, je steunt en eraan bijdraagt dat jij je voelt zoals je je zou willen voelen.

Hoe ga jij als danser om met blessures?

Omgaan met blessures, iedere danser krijgt ermee te maken. De ene blessure heftiger dan de andere, maar bijna onontkoombaar is het feit dat iedere danser er op een manier mee te maken krijgt. Hoe vaak heb jij op dat moment niet gedacht 'het trekt wel weg', 'een blessure kan ik nu niet gebruiken'. To be honest, dit soort gedachten dwaalden rond in mijn hoofd toen ik er zelf last van had. En wat deed ik? Ik ging nog harder werken. Die blessure zou vanzelf wel overgaan, zolang ik het maar zou negeren. Dan kon ik tenminste doen wat er van me gevraagd werd en zou ik niemand teleurstellen. Een totaal verkeerde instelling natuurlijk. Ik kon ten eerste niet meer naar behoren presteren omdat mijn aandacht en energie naar het verkeerde ging en ten tweede omdat ik fysiek last had van de blessure. Zo ging dit een paar weken of soms zelfs maanden door. Ik was wel aanwezig in de danszaal, maar omdat ik een signaal van mijn lichaam probeerde te negeren, had ik niet alleen last van mijn lichaam maar ook van mijn mentale gesteldheid.

Als je lichaam het instrument is waarmee je werkt, kan het heel lastig zijn om om te gaan met blessures. Zonder jouw gezonde lichaam kan je niet naar behoren presteren. Theoretisch gezien zullen alle dansers dit beamen, maar in de praktijk blijkt het toch vaak anders te gaan. Het feit dat je een blessure negeert, kan voortkomen uit de onderliggende gedachte dat je jezelf onzeker voelt als danser. Gedachten zoals; 'maar dan ben ik niet goed genoeg', of 'misschien denken ze dat ik zwak ben', zijn eigenlijk vaak onderliggend. Als jouw mentale gezondheid niet optimaal is, kan je jezelf niet toestaan om voor je blessure te zorgen. Je onzekerheid wint het dan namelijk van je fysieke gesteldheid. Maar juist door zorg te dragen voor jouw eigen mentale gezondheid zal je zien dat je ook zorg kan gaan dragen voor jouw fysieke gezondheid. Want zo lang jij als danser alleen maar bezig bent met je fysieke prestaties en geen aandacht besteedt aan een goede mentale gezondheid, kan je niet optimaal presteren. En zeg nu zelf, zoveel aandacht als je besteedt aan het perfect uitvoeren van een developpé á la seconde, zoveel aandacht verdienen jouw gedachten over hoe jij jezelf ziet als danser toch ook? 

Heb jij een verhaal?

Een paar dagen geleden vroeg iemand aan me ''En wat is dan jouw verhaal?''. Van die vraag krijg ik het een beetje benauwd. Wat is mijn verhaal? Vaak heb ik het idee dat mensen met deze vraag doelen op iets dat je hebt meegemaakt, waardoor jij nu bent wie je bent. Uit automatisme begon ik te vertellen over mijn blessure waardoor ik ruim 1,5 jaar in een rolstoel zat. Als danser had ik eigenlijk simpelweg gewoon pech. Door een scheur in het kraakbeen van mijn enkel en jarenlang het uiterste vragen van mijn lichaam op de Dansacademie, moest ik uiteindelijk geopereerd worden. Wat een vrij simpele ingreep had moeten zijn met een herstelperiode van ongeveer 3 maanden, werd een traject van 2 jaar. Na een tweede operatie, waarbij er toch wat meer aan de hand bleek te zijn dan alleen gescheurd kraakbeen, kon ik eindelijk beginnen met revalideren. Ziekenhuis afspraken, scans, gips, artsen die je zeggen dat je blij moet zijn als je weer kan lopen, laat staan dansen, taxiritjes van en naar de fysio; het kwam allemaal aan bod. ''Dus dat is mijn verhaal'', denk ik. 

Maar hoe langer ik erover nadacht, hoe meer ik dacht, ik ben toch eigenlijk niet te definiëren door één verhaal? Ik denk dat de achterliggende gedachte achter deze vraag is: wat heeft jou gevormd tot wie je nu bent?  Er zijn uiteraard gebeurtenissen in je leven die dusdanig groot waren, of zijn, dat ze jou voor een groter deel gevormd hebben dan andere gebeurtenissen. Maar volgens mij hebben wij als mens niet één verhaal. Mijn enkel blessure heeft me voor een groot deel beïnvloed; het leerde me om beter te luisteren naar mijn lichaam als het signalen afgeeft en het leerde me om af en toe wat meer rust te nemen in plaats van alleen maar door te razen. Maar of ik mezelf nu zie als het meisje met het verhaal over haar enkelblessure? Nee. Er zijn veel meer verhalen die me net zo goed dingen geleerd hebben en die bijgedragen hebben aan wie ik nu ben. En dat zijn niet eens alleen mijn eigen verhalen of gebeurtenissen, dat zijn er veel meer. Soms komt er een ander verhaal op je pad waar je instapt of uitstapt en zo blijft jouw verhaal zich iedere dag ontwikkelen.

Gun jij jezelf tijd om dingen te doen die je rust geven?

Afgelopen dinsdag kreeg ik 2 boeken binnen via de post. Iets waar ik me echt op kan verheugen en waar ik blij van word; lezen. Het gevoel dat ik krijg wanneer ik een boek lees; het gevoel even afgezonderd te zijn van de dingen om me heen, vind ik heerlijk. Ik waan me in de wereld van mijn boek en ben met niets anders bezig. Voor mij soms vergelijkbaar met het gevoel dat ik had wanneer ik op het podium stond tijdens een voorstelling. Het enige waar je mee bezig bent, is dat specifieke moment en met niets anders.

Als kind las ik heel erg veel en heel erg snel. Toen ik ouder werd, werd het lezen minder en beperkte het zich tot lezen wanneer ik op vakantie ging. Wel ging er op die dagen soms een boek per dag doorheen, want als ik eenmaal begonnen was, dan stopte ik ook niet gauw met lezen. Na iedere vakantie nam ik mezelf voor om het lezen thuis weer op te pakken maar uiteindelijk vond ik iedere keer weer dat ik niet de tijd en rust had om daadwerkelijk te gaan lezen. Er ontstond een grote stapel boeken met de onzichtbare titel 'nog te lezen'. Zo confronterend als ik het vond om die stapel iedere keer te zien, geloof me ik wilde niets liever dan al die boeken lezen, heb ik ze allemaal in de kast opgeborgen. 'Het komt wel weer als je meer tijd en rust hebt', hield ik mezelf voor.

Maar wanneer heb ik meer tijd en rust? De enige die daarvoor kan zorgen ben ik zelf. En waardoor krijg ik dan rust? Juist ja, door te lezen. Nu nog tijd vinden. Maar is het wel een kwestie van tijd vinden? Ik denk dat het meer een kwestie is van mezelf tijd gunnen. En natuurlijk zijn er dingen die gedaan moeten worden waar je niet omheen kan, maar als je realistisch naar je dag kijkt, is het dan onmogelijk? Ik merk dat het voor mij helpt om bepaalde routines te creëren die houvast bieden als ik merk dat ik in de 'ik heb hier nu geen tijd en rust voor-mindset' schiet. Zo probeer ik iedere avond een paar bladzijden te lezen voordat ik ga slapen en als ik er zin in heb, dan lees ik er meer dan een paar. Lukt het een keer niet dan is dat ook ok. De gedachten dat het een gewoonte is geworden en dat ik ervaar dat het me rust oplevert, is voldoende. Ik vertrouw erop dat ik mezelf dit gun en merk dat het voor mij helpt om op die manier kleine rust momenten voor mezelf te nemen.

Hoe is jouw dagelijkse routine? Gun jij jezelf tijd om dingen te doen die je rust geven?

Hoe ga jij als danser om met feedback?

Waarom krijg ik wéér die correctie? 
Ben ik dan een slechte danser? 
Wat als ik het niet kan? 
Misschien moet ik ermee stoppen?

Als jonge danser, op de (Vooropleiding) Dansacademie, komt er nogal wat op je af. Toelatingseisen, verwachtingen, feedback, het gevoel van concurrentie tussen dansers onderling en niet te vergeten de spiegel waar je iedere dag weer in kijkt en die je soms ook, letterlijk, wordt voorgehouden. Al deze dingen kunnen erg overweldigend zijn en ervoor zorgen dat je je plezier begint te verliezen in datgene wat je eigenlijk het liefst doet. Want los van het feit dat de weg die je gekozen hebt heel erg hard werken is, vergeet je soms dat je er in eerste instantie voor hebt gekozen omdat je er vooral heel veel plezier in hebt en er energie uithaalt. 

Om op een fijne manier om te kunnen gaan met alle dingen die van je verwacht worden op een Dansacademie, is het belangrijk dat je mentale gezondheid optimaal is. Dat kan nog wel eens lastig zijn met alle feedback die je dagelijks te verwerken krijgt. Je kan het gevoel hebben dat die feedback betrekking heeft op jou als mens in plaats van op jou als danser en dat geeft je mogelijk een onzeker gevoel.  

Iedere danser, ieder individu, is anders en heeft andere kwaliteiten en andere werkpunten. Maar soms zie je zelf door de bomen van feedback het bos vol kwaliteiten niet meer. Een coaching sessie kan je helpen om de dingen op een andere manier te bekijken en je nog bewuster te maken van je eigen kracht. Tijdens een coaching sessie onderzoeken we je triggerpoints en leggen we de focus vooral op jouw mogelijkheden en vaardigheden zodat je je mentaal net zo sterk gaat voelen als fysiek. Uiteindelijk zal je namelijk ervaren dat je voldoende kracht in jezelf hebt om dit proces op een voor jou fijn werkende manier te doorlopen. 

Geloof jij in toeval?

Ik geloof dat dingen niet voor niets op je pad komen. Kansen, obstakels, mensen; ik geloof dat dingen gebeuren met een reden en dat je in de meeste gevallen het beste kan meebewegen met dat wat zich aandient.
Denk eens terug aan eerdere dagen of aan vandaag. Ik denk dat je soms onbewust, of bewust, (kleine) seintjes krijgt die jouw intuïtie willen aanwakkeren. Dat kan hem zitten in kleine dingen zoals een berichtje dat je binnenkrijgt of het voorbij zien zwemmen van twee zwanen, maar ook in de grotere dingen zoals iemand die je ontmoet of een gevoel dat je ineens overspoelt. Soms doet zich een kans voor die heel erg groot lijkt en die je angst oplevert. Vaak weet je in dit soort situaties diep in je hart eigenlijk al welke keuze je wil maken. Juist deze (kleine) seintjes kan je zien als een duwtje voor je intuïtie en als dingen die je uiteindelijk kunnen helpen bij het nemen van een beslissing. Duw deze dingen niet meteen weg of zie het niet als 'het is maar toeval'. Dingen kunnen gebeuren met een reden en mensen, kansen en obstakels dienen zich niet voor niets aan in je leven. 

Deze denkwijze heeft mij doen realiseren dat je niet te veel in je hoofd moet zitten en dingen niet altijd moet willen analyseren. Je bent namelijk snel geneigd om de dingen veel groter te zien dan ze daadwerkelijk zijn. Hierdoor creëer je stress en heb je vaak de neiging om de nadruk alleen maar te leggen op het negatieve. Durf jij te vertrouwen op het feit dat kansen, obstakels, of mensen in je leven komen met een reden? En vooral, durf je erop te vertrouwen dat ze uiteindelijk een positieve uitwerking gaan hebben op jouw leven? Soms bewegen dingen zich naar jou toe en is het enige wat je hoeft te doen, vertrouwen te hebben en het toe te laten.

Hoe ga jij om met negatieve gedachten?

Probeer je negatieve gedachten eens te onderscheiden van de realiteit; hoeveel zouden er dan kloppend zijn en hoeveel niet? Als ik voor mezelf spreek, gaan mijn gedachten soms alle kanten op en creëer ik in mijn hoofd scenario's die niet reëel zijn. Als ik nadenk over wat hiervan reëel is, dan is dat eigenlijk nog geen tien procent van al die gedachten. Vaak hebben we de neiging om te verdrinken in al deze gedachten en dan met name de doemscenario's. Ze kunnen je ervan weerhouden een keuze te maken of een stap te zetten omdat je je te veel laat beinvloeden door ireëele gedachten.

In plaats van mee te varen met deze ireëele gedachten stroom, helpt het mij vaak om te erkennen dat al deze gedachten er zijn en concreet te kijken naar de realiteit. ‘Wat is waar en welke gedachten zijn een eigen leven gaan leiden in mijn hoofd?’ Geloof me, dit gaat lang niet altijd goed, want gedachten kunnen je heel erg beinvloeden. Maar door mezelf uit te dagen om aandacht te geven aan de realiteit en niet alleen aan mijn eigen gedachten, lukt het vaak wel om een deel van die negatieve gedachten weg te laten stromen.

Hoe ga jij om met negatieve gedachten die in je opkomen?

Durf jij op jezelf te vertrouwen?

Hoe vaak betrap jij jezelf erop dat je 's avonds wakker ligt en niet in slaap valt omdat je nog veel te druk bent in je hoofd? Je denkt aan dingen die nog allemaal gedaan moeten worden, dingen waar je niet aan toe bent gekomen of dingen waar je zelf op dat moment niet uitkomt. Het enige wat je hierdoor waarschijnlijk ervaart is stress en het geeft je het gevoel dat je achter de feiten aanloopt. Precies zulke momenten ervaarde ik de afgelopen paar weken. Het gevoel dat je heel veel moet maar er eigenlijk niet aan toe komt. Ik ging bij mezelf te rade: ‘Is het echt zo dat ik er niet aan toe kom door bijvoorbeeld tijdgebrek of andere prioriteiten?’. Ja, er zijn dingen die gedaan moesten worden, die niet konden blijven liggen, maar heb ik het nu echt zo ‘druk’ gehad dat er voor al die sluimerende dingen in mijn hoofd helemaal geen tijd was? Nee.

Ik realiseerde me dat er de afgelopen weken simpelweg geen ruimte voor was in mijn hoofd. Het voelde niet goed om mezelf te dwingen om met de dingen die in mijn hoofd rond dwaalden aan de slag te gaan op dat moment. Ik weet van mezelf heel goed, als ik het toch doe, het er geforceerd uitkomt en ik niet tevreden ga zijn met het eindresultaat. Met als het gevolg dat ik er evengoed stress door ervaar omdat het niet helemaal naar mijn zin is. Begrijp me niet verkeerd, het gaat dan niet om iets dat niet perfect is, het is dan gewoon niet helemaal mij. Ik kan er niet mijn hele ziel en zaligheid in stoppen en er écht mijn aandacht op richten en dat merk ik dan aan het eindresultaat. Terwijl het, wanneer ik eraan begin als ik er echt ruimte voor heb ik mijn hoofd, wel voelt als iets waar ik volledig achter sta. Ik typ dit om 22:15 uur ’s avonds terwijl de titel van deze blog al vier weken in mijn mailbox tussen concepten staat. Vandaag om 22:15 uur voel ik het en sta ik écht achter wat ik schrijf. Alle woorden die ik er geforceerd uit probeerde te krijgen de afgelopen weken, schrapte ik uiteindelijk na nog geen 2 minuten typen.  

Hierdoor realiseerde ik me vandaag weer dat het OK is om soms iets gewoon even te laten voor wat het is. Want ik weet dat ik erop kan vertrouwen dat er een moment komt, niet eens zo heel veel later dan ik zou willen, dat ik het voel. En dat, in dit geval, de woorden uit me rollen als een waterval. Ik weet nu dat het voor mij helpt om alle sluimerende gedachten op te schrijven en er dan af en toe even naar te kijken. Voel ik het om ermee aan de slag te gaan? Dan doe ik het en streep ik het door. Maar heb ik er op dat moment geen ruimte voor in mijn hoofd, dan gaat het boekje dicht en vertrouw ik op mezelf en het feit dat het goedkomt op het moment dat het voor mij juist is. Uiteindelijk vindt het zijn weg, juist door het niet te forceren. Om op deze gedachten te vertrouwen, blijf ik lastig vinden, dat blijkt maar weer. Maar hoe vaker ik ervaar dat het uiteindelijk altijd op deze manier gaat bij mij, hoe beter ik durf te vertrouwen dat deze manier van doen werkt voor mij. Durf jij te vertrouwen op je innerlijke zelf? 

Hoe vaak laat jij je leiden door je eigen angst? 

Luisteren naar wat je hart je vertelt, keuzes maken en daadwerkelijk actie ondernemen kan soms doodeng zijn. Het kan je zelfs het gevoel geven alsof je bevriest. Je hebt het gevoel dat je er geen ruimte voor hebt in je hoofd en wil er het liefst niet over nadenken en het voor je uitschuiven. In je hoofd blijft het sluimeren en wordt het alsmaar een groter ding. 
Waarschijnlijk heb je alle opties in je hoofd wel een keer voorbij laten komen maar voert angst de boventoon. Angst voor het onbekende, angst om de verkeerde beslissing te nemen of angst om jezelf open te stellen. Je blijft in je eigen hoofd zitten, praat er niet over en sluit je misschien wel af van anderen om er maar niet over na te hoeven denken. Doordat je er niet over praat en het weg probeert te duwen, ervaar je dat je je niet voelt zoals je je zou willen voelen. Je angst zorgt ervoor dat je dingen gaat uitstellen en houdt je daarmee heel veilig in je comfortzone. Maar stel je eens voor dat jouw angst de rest van je leven leidend gaat zijn. Hoe vaak zou je dan, terugkijkend op je leven, niet denken 'had ik maar...'. 

Ik ervaar nu dat ik al heel veel gevoelens van angst achter me heb gelaten en dat de ergste angsten ook te overzien waren. Ook als dingen niet zo gaan zoals je eigenlijk zou willen. Juist hierdoor leer je en zul je zien dat hoe vaker je je angsten onder ogen komt, hoe minder intens dat gevoel van angst gaat zijn. Je zult nooit 100 procent voorbereid zijn op wat er komen gaat, want het leven is zo veranderlijk en jij daardoor ook. Maar doordat je er niet voor wegrent of het wegduwt, ga je ervaren dat je in staat bent om hulp te vragen, om keuzes te maken waar je achter staat en je te realiseren dat dat gevoel van angst milder wordt. Je zit niet meer vast in je hoofd en je leven wordt niet meer bepaald door angst maar door veerkracht. Op sommige dagen lukt het mij zelfs om een sprong in het diepe te nemen; mijn angst helemaal opzij te schuiven en het gewoon te doen. En ik kan nu zeggen, achteraf gezien zijn dat vaak de beste beslissingen.  Als ik merk dat mijn angst de overhand neemt dan denk ik hieraan terug en realiseer ik me dat ik me niet wil laten leiden door angst maar dat ik zelf wil en kan bepalen wanneer ik een sprong in het diepe neem, zodat ik later nooit zal zeggen 'had ik maar...'

Hoe zeker ben jij over jezelf als danser?

Als ik voor mezelf spreek, is een van de grootste valkuilen tijdens het dansen dat je niet echt gelooft in wie je bent als danser. Combineer dat met een dosis perfectionisme en je hebt het ideale recept om jezelf te kort te doen als het gaat om jouw dansers kwaliteiten. 
Al vanaf jonge leeftijd sta je voor de spiegel. Dagelijks werk je aan het op de juiste manier placeren van je lichaam, het corrigeren van de uitvoering van bewegingen en werk je toe naar een zo perfect mogelijke versie van wat je gevraagd wordt te doen. Inherent aan het dansers vak zijn deze correcties, verbeterpunten en feedback. Dat is iets om dankbaar voor te zijn omdat je mag leren van de beste dansers en docenten. Maar als jouw mentale gezondheid niet optimaal is, kan het een flinke uitdaging zijn om al deze feedback dagelijks te verwerken. Door de feedback die jij ziet als kritiek, ga je aan jezelf twijfelen en ieder aspect van je kunnen onderzoeken. Je vraagt je misschien zelfs af; wat is er mis met mij? De kleinste succesmomenten zie je niet meer en je focus ligt alleen op dat wat beter en perfecter moet. Op die manier blijf je hangen in je eigen cirkeltje en het kan soms lastig zijn om daar zelf uit te komen. 

Tijdens jouw carrière als danser krijg je soms maar een beperkt aantal kansen en je wil niet terugkijken en denken 'ik heb die kans niet gepakt omdat ik niet genoeg geloofde in mezelf terwijl ik dat wel had moeten doen'. Het is ok om te worstelen met al die feedback en met het leren accepteren dat niet alles meteen perfect is, want zoiets heeft tijd nodig. Doe jezelf de belofte dat je blijft geloven in jezelf, ook als het soms lastig is. Want wat is er nu fijner dan dat vrije gevoel als je danst. Dat je kan genieten van het feit dat je mag doen waar je écht blij en gelukkig van wordt en van het gevoel dat je krijgt als je op het podium staat. Het gevoel dat je jezelf helemaal tot leven voelt komen via iedere vezel in je lichaam. Iedere keer dat je ervoor kiest om aan je onzekerheden te werken, bouw je moed op. De grootste groei vindt namelijk niet plaats binnen je comfortzone maar daarbuiten. En daar is een dosis vertrouwen en commitment naar jezelf toe voor nodig. 

Hoe eerlijk ben jij tegen jezelf? 

Ken je dat gevoel, dat er wolken in je hoofd lijken te zweven? Je doet je dagelijkse dingen op de automatische piloot en hebt nauwelijks ruimte in je hoofd om af en toe stil te staan bij wat je eigenlijk aan het doen bent.  Tot een paar jaar geleden leefde ik op de automatische piloot en ging ik altijd maar door. Alles kon beter, mooier, groter en vooral perfecter. Tot het moment dat ik mijn eigen gevoel compleet voorbijraasde en geen energie meer over had. Mijn lichaam zei nee, mijn geest zei nee en uiteindelijk zei ik zelf nee. Ik zei nee tegen alle dingen waar ik op dat moment mee bezig was. Uiteindelijk heb ik twee jaar lang de tijd gehad om tot bezinning te komen en mezelf dagelijks twee hele belangrijke vragen te stellen. 'Sta ik in contact met mijn eigen gevoel en ben ik echt eerlijk tegen mezelf?'. Deze twee vragen helpen mij nu dagelijks om even stil te staan bij hetgeen ik doe en vooral hoe ik het doe. Doe ik het met plezier en word ik er blij van? En vooral, geeft het me nieuwe energie? Natuurlijk is het antwoord hierop niet altijd 'ja'. Maar doordat ik eerlijk ben tegen mezelf en luister naar wat ik nodig heb, weet ik ermee om te gaan op een manier die voor mij werkt. Door kleine aanpassingen en rituelen maar vooral door het vertrouwen in mijzelf voel ik me weer levend. Ik heb de controle over mijn eigen leven en ben zelf verantwoordelijk. Ik ben tevreden met waar en wie ik nu ben. Door deze gedachten ben ik mij ervan bewust dat mijn leven zich uiteindelijk openvouwt zoals het zou moeten.

Ben jij echt eerlijk tegen jezelf? Voel je je zoals je je zou willen voelen en doe je de dingen die je doet met plezier en aandacht? Kom echt in contact met jezelf, met dat waar jouw hart warm van wordt en dat waar jouw geest door wordt geprikkeld. Onderzoek je eigen menskwaliteiten, mogelijkheden en vaardigheden, kom tot nieuwe inzichten en investeer in jezelf. Want alles wat je liefde geeft, groeit. 

Is jouw kind hoogsensitief?

Hoogsensitiviteit, een prachtige eigenschap die hoort bij jou​w kind. Al op jonge leeftijd een grote passie voor iets ​hebben, extreem creatief zijn, oog voor detail hebben, intense vreugde ervaren, begaan zijn met mens en dier en een groot verantwoordelijkheidsgevoel hebben. Hoogsensitiveit is absoluut een kwaliteit. Soms kan het echter ook nogal overweldigend zijn en zie je je kind worstelen met zijn of haar emoties​: ​woede, intens verdriet of niet meer willen praten. Hoogsensitieve kinderen ervaren alles net een beetje intenser waardoor zij zich soms op een andere manier uiten dan leeftijdsgenootjes. Vooral in de wereld waarin we nu leven kan het omgaan met hoogsensitiviteit af en toe lastig zijn. Alle zintuigen van je kind staan open en daardoor krijgen zij soms veel te verwerken. Prikkels door nieuwe situaties, sociale prikkels, emotionele prikkels maar ook fysieke prikkels. Je kind weet vaak zelf heel goed wat het nodig heeft, maar voor jou als ouder/verzorger kan dat af en toe lastig te begrijpen zijn. 

Neem de tijd, investeer in je kind en de relatie tussen jullie en blijf nieuwsgierig naar je kind. Luister oprecht en met aandacht, bied erkenning en troost en vraag wat hij of zij nodig heeft. Zoek samen naar een fijne oplossing die voor jullie werkt en blijf er vooral over communiceren, op welke manier dan ook. Ga samen de natuur in, maak samen een tekening of ga mee in het verhaal van je kind als hij of zij aan het spelen is. Je zal zien dat je je uiteindelijk makkelijker kan verplaatsen in de belevingswereld van je kind waardoor jullie communicatie onderling ook verbetert. Jij leert beter om te gaan met de hoogsensitiviteit van je kind en je kind voelt zich veilig en begrepen.